Na czym polega fenomen indyjskiej fabryki snów, czyli Bollywoodu? Co się stanie, jeśli filmy z Bombaju „zaleją” Europę? Czy bollywoodzkie kino może zagrozić hollywoodzkim produkcjom? Jak Bollywood odbierane jest w Polsce? Czy jest synonimem kiczu? A może staje się kinem kultowym? Na te i inne pytania postaramy się odpowiedzieć podczas dyskusji.

Po co krytykować sztukę (współczesną), skoro i tak ma fatalną opinię u wpływowych konserwatywnych polityków i populistycznych publicystów? A jednak niektórzy krytykują, jakby zapominali, że „krytyka sztuki” znaczy przede wszystkim sztuki dogłębną analizę, a nie krytykanctwo, które psuje przecież dobre relacje między znajomymi. Z drugiej strony wiele osób deklaruje potrzebę wyrażania krytycznych opinii i przewartościowania ocen nawet najbardziej cenionych artystów, ale zmienia nagle zdanie, gdy to dotyczy ich pracy kuratorskiej, publicystycznej czy artystycznej.

Czy rzeczywiście krytyczne komentowanie faktów i postaw artystycznych, krytykowanie opinii o nich zbliża, albo czy może zbliżać, i co daje takie mentalne boksowanie, to kwestia jeszcze otwarta, ale chcemy porozmawiać o tym, dlaczego taka krytyka jest potrzebna piszącym i krytykowanym. Chcemy przekonywać do zgody na niezgadzanie się w ocenach. Co jednak mogą zdziałać kuratorzy wobec krytyki nie spełniającej ich oczekiwań? Krytyki napastliwej, niemerytorycznej, niekompetentnej?

Spotkanie ma na celu przedstawienie projektu Creative Commons - alternatywnego podejścia do praw autorskich, które opiera się na idei zastrzegania tylko niektórych, a nie wszystkich praw posiadanych przez twórcę. W jego ramach omówimy problemy systemu własności intelektualnej, alternatywy oferowane przez „otwarte” licencje oraz praktyczne narzędzia pozwalające publikować w internecie na tych licencjach.

Akcja Nieśmiertelny dotyczy z jednej strony naszego codziennego już stanu zawieszenia w środowisku elektronicznym z jego zmediatyzowanym poznawaniem świata i fenomenem teleobecności, a z drugiej strony raz jeszcze dotyka w elementarny sposób zagadnień naszej cielesności i kosmicznej proweniencji.

Czym jest muzyka elektroniczna? Jaka jest jej historia i dzisiejszy stan?

Odkrycie i badanie szumu – czym jest szum? Jakie są jego odmiany i przemiany? Jakie ma znaczenie muzyczne, estetyczne i kulturowe? Dyskusja z udziałem gości i publiczności Autoprezentacje muzyczne Sławomira Kupczaka i Jacka Staniszewskiego, dyskusja.

Czy i jak – technicznie, estetycznie, społecznie? – różni się muzyka tworzona na akademiach muzycznych od tej komponowanej w domu?

Dyskusja z udziałem gości i publiczności.

Czym dziś jest i dokąd zmierza telefonia cyfrowa? Czy warto zabiegać o poprawną polszczyznę w komunikacji za pośrednictwem mediów elektronicznych? Jaki wpływ – pozytywny i negatywny – na styl życia ma inwazja mediów elektronicznych, a zwłaszcza mobilnych?

Po wystąpieniach panelistów do stawiania pytań i rozmowy zostaną zaproszeni uczestnicy spotkania.

Standard politycznego zaangażowania kultury i sztuki określiła doskonale przed laty awangarda. Jej znaczenie dla produkowania nowych języków krytyki i dyskursu publicznego nie maleje, niezależnie od tego, jak nazwiemy kolejne formacje awangardowe. Czy jednak współczesna sytuacja nie zmienia się? Przestrzeń kultury była zawsze naturalnym środowiskiem komunikacji społecznej. Dziś, za sprawą przemian społecznych, technologicznych i ekonomicznych ulega ona zagęszczeniu. Czy w takim razie przestrzeń kultury nie staje się przestrzenią polityczną par excellence? A jeśli tak, to czy można myśleć dziś o kulturze, nie myśląc o polityce?

Obserwując jakie wystawy organizuje się ostatnio w Polsce, i jak wyglądają dyskusje wokół nich, można dojść do wniosku, że cenione jest to, co polityczne i zaangażowane.

Polityczne, zaangażowane, walczące, odnoszące się bezpośrednio do rzeczywistości i usiłujące ją analizować/krytykować/zmieniać wydaje się znajdować najwyższe uznanie w oczach polskich krytyków i kuratorów. Gdy się patrzy na tematy najgłośniejszych wystaw z ostatnich lat, na przykład Anety Szyłak czy Kazimierza Piotrowskiego, to widać ich zdominowanie przez kwestie pamięci historycznej, analizowanie, krytyka i reinterpretacja polskiej tożsamości. Można mówić też o wystawach monotematycznych, mających za cel reinterpretację samej sztuki.

W tym kontekście chcę zadać następujące pytania:

• Czy publiczność rzeczywiście właśnie tego chce?
• Czy artyści rzeczywiście są tak chętni do tworzenia sztuki zaangażowanej/politycznej?
• Dlaczego w Polsce sztuka jest ponura? Dlaczego istnieje tutaj tak wiele sztuki ciężkiej, egzystencjalnej, mizerabilistycznej, podszytej sarkazmem i masochizmem?
• Czym jest sztuka polityczna i czy w ogóle istnieje w Polsce?
• Czy przypadkiem nie jest hasłem rozpowszechnianym przez elity, postulatem, który ma niewielkie odniesienie i do rzeczywistości sztuki, i do specyfiki jej odbioru w Polsce?
• Dlaczego nawiązywanie do kultury popularnej jest w Polsce czymś źle widzianym?
• Czy dostrzega się i docenia rolę ironii jako strategii artystycznej?
• Co dzieje się dzisiaj z estetycznymi wartościami sztuki?

W dyskusji panelowej W poszukiwaniu nowej formuły czasopisma punktem wyjścia jest oczywista konstatacja, że kondycja czasopism literackich czy kulturalnych jest z roku na rok coraz gorsza: znikają kolejne tytuły, pojawia się niewiele nowych, pisma istniejące wychodzą nieregularnie. Spróbujemy zastanowić się, czy istnieją szanse na zmianę tej sytuacji i odpowiedzieć m.in. na pytania:

• czy definitywnie wyczerpała się formuła czasopism i działań organizacyjnych, które za nimi stały, sprawdzające się w latach 90.?
• czy możliwe jest odbudowanie pozycji czasopism w sytuacji, kiedy prestiż i środowisk kulturalnych, i samej literatury jest coraz bardziej wątpliwy?
• co należy zmienić w samych pismach i sposobie ich funkcjonowania, aby „wyprowadzić” je z coraz głębszej niszy środowiskowej?
• czy w obecnej chwili możliwe jest znalezienie takiej formuły pisma literackiego, które z jednej strony byłoby profesjonalne, z drugiej – miało szansę trafić do szerszej publiczności?